Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112, Amsterdam: 38e verslag – ma.10.08.09: 6 deelnemers.

Opening bijeenkomst: 20 uur; de aanwezigen, deels duidelijk gebruind/gezond terug van vacantie, waartegen anderen wat bleek afsteken, terwijl de afwezigen wellicht thans druk zijn hun terugkeer binnenkort op eveneens triomfantelijke wijze voor te bereiden.

Gevraagd naar voorstellen ter bepaling van het gespreksonderwerp, neemt A het woord:
Kort geleden werd bekend dat ‘de Jellinek’ een nieuwe behandel kliniek start, waarbinnen gewerkt zal worden volgens de principes van het Minnesota-model, dat is gebaseerd op de uitgangsstellingen van AA (Alcohol Anonymous). A veronderstelt dat hiermee het beginsel van ‘zelfhelp’ met zoveel woorden door de professionele wereld erkenning heeft gekregen en zou graag het groepsgesprek van vanavond aan dit onderwerp besteden, met name ten aanzien van de vraag of de aanwezige groepsdeelnemers vanuit eigen ervaring kunnen vertellen hoe hun persoonlijke contact met professionals in dit opzicht is ervaren.

Vanuit eigen ervaring wil A graag enige nadere toelichting geven: hij heeft zijn eigen opname in de Jellinek indertijd ervaren als een uiterst pijnlijke shock therapie; dat zat ‘m vooral in de confrontatie met mede-patienten, o.m. ‘junks’, in ieder geval mensen in slechte conditie – dat was een harde confrontatie, die overigens voldeed aan het ontwikkelen van het inzicht: niet gebruiken; dat beleefde hij als een enorme waarschuwing, gevolgd door een indringende confrontatie met zowel de NA als de AA. In relatief korte tijd is hij toen al vanuit de detox begonnen met AA-bezoek; eenmaal thuis is hij verder gegaan in zijn zoektocht binnen de zelfhelp-wereld en kwam uiteindelijk terecht bij de Buitenveldertgroep, eerst in de J.Obrechtstraat, later in Buitenveldert zelf. Alles bij elkaar zegt hij door de opname en de aansluitende geintegreerde orientatie op de verschillende soorten van zelfhelp inmiddels zeer veel te hebben geleerd en zich ook eigen te hebben gemaakt. Tot dusverre is hij bijzonder gelukkig met deze hele omwenteling in het bestaan van hemzelf en zijn gezin.

Aldus wordt gekozen voor het onderwerp: wat zijn de ervaringen van de deelnemers wat betreft de de gelijktijdige dan wel opeenvolgende contacten met professionele hulpverlening en zelfhelpgroepen?

B: ik heb weinig affiniteit met dit onderwerp – met professionele hulpverlening heb ik nimmer contact gehad en dus ook geen ervaring op dit gebied, afgezien van veel vooroordelen – overigens ben ik wel zeer nieuwsgierig, want ik realiseer mij zeer wel dat ik aan een traject ben begonnen dat ik nog absoluut niet kan overzien; bovendien valt ‘t voor mezelf wel mee, denk ik tot nog toe…..

C: ik vind dit echt een inkopper – in mijn optiek is het zelfhelpprogramma zeer geschikt om binnen de professionele setting, op strenge wijze, te starten; daar is namelijk een goede structuur; eigenlijk stom daar niet eerder oog voor te hebben gehad – volgens mij had je die hulpverleners ook helemaal niet naar de USA hoeven te sturen – hier kunnen wij de dingen ook goed en dan zeker op z’n hollands doen; maar het principe blijft gewoon uitstekend – pas echter op voor te vroeg loslaten – zelf heb ik nooit in een kliniek gezeten, maar ervaring met tralies heb ik meer dan genoeg, dus ik weet heel goed hoe het in die afgesloten werelden toegaat – zelf vind ik het Buitenveldert-concept prima – de 12 stappen ervaar ik niet als wondermiddel – bovendien gebruik ik zelf een eigen psychiater, daarmee is het contact nu anders dan indertijd toen ik als tbs-klant ook begeleiding kreeg – kortom, ik heb geweldig veel geleerd – probeer opdrachten ook goed uit te voeren – professionele hulp daarbij is goed, mits passend…. en tenslotte: het is eigenlijk nogal wiedes dat er een zekere integratie gaat komen tussen professionele en zelfhelp activiteiten, dus: prima!

D: ik ben indertijd eigenlijk met een schok tot de ontdekking gekomen dat ik verslaafd was. En had vanaf dat moment ook geen enkele aarzeling om hulp te zoeken. Dus ik zat binnen de kortste keren in de kliniek en bij de AA. Die combinatie heb ik met graagte geintegreerd in mijn bestaan. En ik heb mij altijd verbaasd dat niet iedereen diezelfde keuze maakte. Kennelijk moeten mensen in dit opzicht af en toe een duwtje hebben. En duurt het zeer lang voordat zo’n duwtje ook wordt omgezet in structuren. Maar dat is dan nu kennelijk wel gebeurd en dat is dan ook een felicitatie waard. Ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat wij een dergelijk signaal naar de nieuwe kliniek sturen, want dit zou wel eens een wezenlijke ontwikkeling kunnen zijn waar heel veel mensen een nieuwe start in hun leven mee kunnen realiseren…

E: ik heb geen ervaring met de 12 stappen – toen mijn huwelijk strandde had ik hulp van een psychiater uit Heiloo, met wie ik een sterke band kreeg; maar ik had niet het gevoel zelf sterker te worden – misschien waren mijn verwachtingen te hoog – of dacht ik dat ie dieper wilde kijken dan nodig was – ik zei: ik begin veel te drinken – maar hij vond mij te lief, te aardig – hij wist gewoon te weinig van verslaving af – we kwamen niet verder – vond hem wel heel verstandig – dacht later dat hij niet ver genoeg is gegaan – hij kon ook niet mijn huwelijk redden, incl. de daarover ingezette rechtszaken – kortom, genoeg reden om te drinken teneinde mezelf wat op te vijzelen – later kwam de kliniek in Alkmaar – daarmee was de verbinding, het contact dus, niet goed – ‘t enige dat mij helpt is zelfhelp – de knop in jezelf moet om – hulp van buiten komt pas daarna aan de orde. Dat is de kern – en dan daarna komt weer interesse voor andere dingen – hoe onzekerder, hoe negatiever en dan kom je erachter dat bij 9 van de 10 problemen de oorzaak, maar ook de oplossing bij jezelf ligt..

F: ik borduur verder op het verhaal van E (de vorige spreker): vroeger had ik een vagelijke verontrusting door processen in mezelf – waren er momenten om hulp 2 of 3 keer te vragen – maar dat verliep dan weer – zodat ik in die sessies steeds geisoleerder raakte = voelde me gevangen in een mechanisme – bouwde dan een ‘slimme’ muur om me heen, waar de therapeut niet doorheen kwam, dus afgeschermd – teleurgesteld – m.i. maakt het niet uit waar je begint te trekken – was wel verbaasd in de Jellinek: eigenlijk over het geringe enthousiasme waar patienten met lange tanden zaten te bagatelliseren + torpederen – in De Skuul was het tegenovergestelde als de kliniek – het 12 stappen programma is slechts een toevoeging aan het daar bestaande kader + hier leer ik dat de persoonlijke motivatie erg hoog is – dat is zeer stimulerend – ervaar dat ook zo in deze groep – als de Jellinek deze zelfde programma’s ook in de 1e opvang kan realiseren, dan lijkt me dat als onderdeel van het daarop volgende traject prima!

G: heb nu zelf eens per 4 weken overleg met een psychiater – zal trachten dat tot eind dit jaar vol te houden – ben overigens laatst gevallen op mijn gezicht: veel bloed verloren – 2 dagen erna afspraak gekregen in de Vlaardingenlaan.

Hiermee is de gespreksronde voltooid en krijgt A de gelegenheid te reageren: wat zonet werd gezegd: essentieel is of en hoe je met je billen bloot gaat – daar ligt ook de kracht van de groep – en natuurlijk impliciet het belang van de eigen ervaring – ik kan beter met de billen bloot komen tussen lotgenoten – aan het praten te raken is essentieel – indertijd heb ik prof. Bastiaanse ontmoet – ook over dat essentiele ‘aan het praten/denken raken’ – hij zette daarbij het paardemiddel LSD met succes in – het groepsverband/proces werkt in dat verband ook mee – incl. voorlichting = is schoolvoorbeeld van 2 kanten snijden van een mes – want het confronteert ook jezelf en voorkomt het syndroom van ‘het is over’…… kortom: je blijft er wakker bij……!

De gespreksleider dankt A voor het onderwerp, verzoekt eenieder enig geld in de groepspot te doen en sluit de bijeenkomst om 21.30 uur.